De…zo-ge-noem-de…genetische onvolmaaktheden of stoornissen, zoals wij die zijn gaan noemen, zijn in hun eigen definitie, in de werkelijke oorsprong, geen onvolmaaktheden. Verre van dat...

..." Iets om in gedachten te houden bij het lezen van deze tekst:
Alles wat hier wordt beschreven is een gebeurtenis die plaatsvindt binnen een illusionaire beleving die wij ervaren als werkelijkheid. Of we herboren worden of niet, of we onze ouders kiezen of niet, zijn vragen die op zichzelf volstrekt onbelangrijk zijn. Maar aangezien wij binnen deze droom, die wij werkelijkheid noemen, in de ban zijn van de overtuiging dat wij deze droom inderdaad als werkelijkheid beleven, is het goed om te weten dat zelfs de meest vervelende, de meest traumatische of de meest afschuwelijke ervaringen, binnen dit perspectief, een eigenlijke zegen kan zijn…of op z’n minst minder beladen wordt… en op zichzelf niet de verschrikking is zoals wij die denken te ervaren. Tot zover dit voorwoord. Doe ermee wat je wilt. Door de tekst heen heb ik verschillende aanpassingen en toelichtingen gemaakt waarin ik de betekenis van het geschrevene probeer te verduidelijken." ...

Introductie:
Een lichaam is gecreëerd in overeenstemming met de staat van de ziel. Wij zijn niet ons lichaam. Tevens zijn wij niet een ‘ziel’. Een ziel kun je vergelijke met een soort tijdelijk bufferzone die nodig is om deze aardse beleving, begrijpelijk te maken. Hoewel dit "concept" tegenwoordig steeds populairder en breder geaccepteerd wordt, is het nog steeds een concept dat voor de meeste mensen buiten hun ervaring valt. Voor de duidelijkheid; ook voor mij. Ik heb er weet van, maar van ervaring kan ik (nog) niet spreken. Het is een idee ... geen ervaring ... voor de meesten van ons en dat zal voor de meesten van ons ook zo blijven. Wat het ook is dat we werkelijk zijn, het wordt pas duidelijk als we ons van ons 'zelf' ontdoen. Maar, en dit maakt het zo heerlijk diabolisch, dit ‘zelf’ hebben we nodig om de ervaringen op deze planeet te kunnen ervaren.

De redenen waarom we naar deze planeet komen heeft en geeft enorm veel ruimte voor speculatie. Maar waar geen twijfel over hoeft te zijn is de stelling dat wij hier komen om ervaringen op te doen en deze ervaringen hebben tot doel om onszelf te verrijken, ervaringsrijk te worden, het gehele plaatje rond te krijgen. Om een beeld te scheppen: wil je weten hoe water smaakt dan zal je het moeten proeven. Maar om dit binnen de realiteit van deze werkelijkheid te kunnen doen, is het noodzakelijk dat we een lichaam hebben dat past, en functioneert, binnen de, eveneens door onszelf gecreëerde, omgeving en gekozen ‘doel’ van dit gekozen leven.

…Om de omvang, de alomvattendheid, van dit ‘ervaren’ enigszins te verhelderen: Om dit verhaal begrijpend te houden blijven we binnen de werkelijkheid van deze planeet. Echter, de plaats waar we een ervaring kunnen opdoen kan overal zijn, binnen of buiten dit universum, binnen deze dimensie of een andere...het maakt werkelijk niet uit en het is inderdaad allemaal mogelijk en vindt allemaal plaats in het allesomvattende nu…

Dit lichaam past precies bij wat wij willen ervaren en doorleven, bij wat ons doel is tijdens dit gekozen leven, bij onze bagage en bij onze energie. Het is om die reden dat de genetische bouwstenen van dit lichaam zijn afgestemd op…en voor…de weg die wij met dat lichaam willen afleggen. Niet andersom.
Het is belangrijk om hier stil bij te staan, want dit betekent dat wij niet het resultaat zijn, niet het product...of het slachtoffer...van 'onze' genetische bouwstenen. Absoluut niet! Onze genetische bouwstenen (genen) zijn een weloverwogen selectie met als enige be-doel-ing dat het past bij het door onszelf gekozen doel van dit, eveneens door onszelf gekozen, leven. Dit vertelt ons, dat al het genetisch materiaal dus niet het hoofdingrediënt is, het is niet wat onszelf maakt.

Het is misleidend om te zeggen dat onze genen de bouwstenen zijn van ons wezen of van ons bestaan. Onze genen, het genetisch materiaal, zijn de gekozen bouwplannen, die ons in staat stellen om onze geestelijke essentie te vertalen naar een fysiologische structuur: ons lichaam. Met andere woorden: om onze geestelijke toestand, onze energetisch, vormloos bewustzijn, een ‘voertuig’ te geven binnen een fysieke of materiële toestand, hebben wij een programma nodig, en dit programma zit…nee…zijn deze genen.

Nog zoiets: Wij, als ongeboren bewustzijn, ‘kiezen’ ouders die voldoen aan de te creëren omstandigheden om te kunnen doen wat wij hebben uitgezet om te gaan doen.
In dat ‘kiezen’ is geen toeval aan het werk. Hier is geen sprake van eindeloos zoeken naar de juiste 'ouders'. Nee, deze match gebeurt zonder-meer, zonder allerlei moeilijkheidsberekeningen om allerlei eventualiteiten tot een minimum te krijgen, zoals we dat “hier” gewend zijn om te doen. Binnen dit ‘proces’ bestaan deze overwegingen gewoonweg niet! Er wordt gecreëerd vanuit een niet voor te stellen puurheid…perfectie…waarbinnen geen toevalligheden, geen maatstaven of overwegingen, plaatsvinden of überhaupt toepasbaar zijn. Het is pas nadat de 'oversteek' is gemaakt naar een staat van fysiologie…wel of niet aards...dat deze overwegingen een maatstaf worden. Maar, ook alleen binnen de realiteit waar deze overwegingen enig belang of waarde hebben. Andere realiteiten kunnen andere 'wetten' bevatten, andere 'natuurwetten' waarin de fysica van de aardse realiteit, deze planeet, niet bestaat of kan bestaan.

…Om een voorstelling te maken: dit ‘proces’ is zo complex als dat het eenvoud is. Het is, met de beperktheid van ons menselijk brein, niet te bevatten. Soms wordt er een sluiertje opgelicht waardoor een inzicht iets laat zien over hoe het ‘lijkt’ te werken. Wanneer dit gebeurt, krijg je, tegen beter weten in, de neiging om het te willen begrijpen, met als resultaat dat je teksten gaat schrijven zoals die je nu aan het lezen bent…

…Zoals ik het nu beschrijf, leest het uiterst simplistisch. Echter is het omschrijven van hoe het helemaal in elkaar steekt, niet mogelijk binnen de beperktheid van mijn/ons menselijk begrip. Wil je enig besef krijgen van de complexiteit van hoe wij hier op deze aardbol belanden, dan zou het lezen van honderden boeken over dit onderwerp je nog steeds alleen maar een fractie helderheid geven die, op zichzelf, ook nog eens vervormd is door ons eigen, beperkt, lineaire vorm van denken en begrijpen…

Daar komt ook het volgende nog bij:
Wanneer we het hebben over reïncarnatie, het (be)leven van verschillende levens die elkaar opvolgen binnen het lineaire idee van tijd, gaan we er automatisch van uit dat dit gebeurd in een soort 1 plus 1 maakt 2 verhouding. En juist dit maakt het dat we de essentie ervan constant niet kunnen doorgronden. Wat wij denken dat onontbeerlijk is, is in beginsel onjuist. We gaan bij reïncarnatie vrijwel onmiddellijk uit van het oorzaak en gevolg principe…doordat dit of dit is gebeurd in dit leven, gebeurt er dat en dat in het volgende leven…om het eenvoudig te omschrijven. Maar wat als het niet via deze weg te bevatten is, wat als het oorzaak en gevolg verhaal wel een element is, maar niet de kernfactor van de reïncarnatie? Wat als alle levens reeds van tevoren bekend zijn, reeds van tevoren zijn vastgelegd? Dan houdt de oorzaak en gevolg theorie geen stand als zijnde de fundering van reïncarnatie. Tevens zul je het hele idee van een lineaire tijdsbeleving moeten loslaten.
We gaan er nog een schepje bovenop doen…Alle levens spelen op hetzelfde moment af. Wat? Maar…dat kan niet! Het ene leven kan niet op hetzelfde moment afspelen als het ander, omdat het een vervolg is op dat ene leven en…
Nee! Dat is de valkuil van het lineair denken, van het oorzaak en gevolg verhaal. Dit is inderdaad de beperktheid van ons aards denkvermogen, onze aardse intelligentie. Deze is gebonden aan bepaalde begrenzingen waaronder het denken in lineaire patronen. Reïncarnatie vindt plaats en, binnen de aardse realiteit, kan er een vorm van lineaire beleving zijn, omdat zonder die beleving het belevingstraject niet begrepen kan worden. Maar dit is niet de doorslaggevende factor. Elk ‘leven’ dat je ervaart, staat in verbinding met het andere leven. Het bewustzijn is hier alomvattend en is, in essentie, jouw essentie. Dit betekent dat elke ervaring die enig impact heeft op jou als persoon, ook impact heeft op alle andere levens. Elke ‘verwerking’ bijvoorbeeld, zal als ‘genezende frequentie’ onmiddellijk een verwerking zijn van jou als volledig bewustzijn. Of jij, in een ander leven dit bewust oppakt, is afhankelijk van in hoeverre je hiervoor open staat. Dat betekent ook dat eventuele narigheden, zielsobstructies die ziekte tot gevolg hebben, een impact kunnen hebben op de andere levens.

Terug naar mijn verhaal…
Geen enkele ervaring is ooit hetzelfde. Wel kunnen we een selectie maken van verschillende soorten en daarbinnen is er één ervaring waar we altijd mee te maken hebben: liefde.
Liefde kennen we als grenzeloos, het kent geen regels en liefde maakt blind. Liefde is en kan op ontelbare manieren worden uitgedrukt en ervaren.
Dat maakt dat liefde is een ongrijpbaar…vaak misvormd…begrip is geworden. Voor de meesten van ons komt deze ongrijpbaarheid, en zeker de misvorming, voort uit een ander, zeer fundamenteel en zeer aanwezig gevoel, namelijk angst. En binnen het kader van het ervaren van angst is de angst om te verdwijnen, de angst om op te houden te bestaan, de angst om helemaal niet te bestaan, een van de meest verterende gevoelservaringen. (De angst om afgewezen te worden is hier een zéér milde variant van) En dit is jammer. Het idee over ‘zelf’ is om te beginnen al misplaatst en volkomen misleidend. Het ‘zelf’ bestaat niet...heeft nooit bestaan en zal nooit kunnen bestaan. Onze beleving van dit ‘zelf’ is gebaseerd op, en komt voort uit, de overtuiging dat wij los staan van alles. Onze beleving is gecentreerd rondom een ‘zelf’ wat er in wezen niet is. Hoe bizar is dat. Het zelf (ego) heeft slechts 1 doel en dat is het mogelijk maken dat wat je beleefd ook diep en volledig beleefd kan en gaat worden. Zonder dit ‘zelf’ zou je geen persoonlijke binding hebben met dat wat je beleefd.

Om weer een bruggetje te slaan naar de liefde. Liefde schijnt iets te zijn dat op veel verschillende manieren kan worden uitgedrukt. Geven en ontvangen (nemen) is voor velen is de bekendste vorm van liefde, maar...negenennegentig komma negenennegentig van de honderd keren is er geen sprake van liefde, maar van een overeenkomst. Je geeft mij dit waardoor ik van je kan houden, ik laat je dit gedrag zien, ik zal dit voor je doen, zodat je weet dat ik van je hou. Als we daar dieper op in zouden gaan, en alle romantiek ervan af schrobben, doen we eigenlijk alles voor ons-zelf, voor onze ego, omdat we met voorbedachten rade onze houding, ons gedrag en onze reacties, aanpassen om de verlangde goedkeuring (liefde?), acceptatie (liefde?), of genegenheid (liefde?) te krijgen.
hoe zit het dan met die welbekende, maar onhaalbare, onvoorwaardelijke liefde? Zeker, we hebben erover gehoord, we praten erover, we maken het tot een item op de bucket-list, maar...echte en ware liefde... dat is weer iets geheel anders...iets waar we wel onze mening op willen loslaten…dat wel…maar doen en beleven…dat weer niet, en de vraag kan gesteld worden of echte liefde überhaupt wel bestaat.
Dit is natuurlijk uiterst simplistisch neergezet en er zijn honderden variabelen waar rekening mee gehouden kan of moet worden en natuurlijk zijn wij in staat om liefde naar en voor elkaar te voelen en te uiten. Maar toch…
Wanneer ik naar mijzelf kijk, en al die roze brillen eens afzet, dan zie ik bij vrijwel elk moment dat ik overtuigd was dat ik oprechte liefde voelde voor iemand, dat ik overspoeld werd door een gevoel van liefde die mij zo diep raakte dat ik er van begon te huilen, dat er altijd onderliggende motivaties of omstandigheden waren, waar de ervaring van liefde uiteindelijk haar oorsprong had.
Bestaat echte liefde dan wel? Zoals ik het nu beschrijf zou je bijna zeggen van niet. Dan is mijn benadering uiterst bitter en proef je mijn persoonlijke teleurstellingen er doorheen. Echte liefde is! Echte liefde is wat wij zijn, wat ons maakt, wat onze creatie doet leven en zijn en is absoluut totaal iets anders dan hoe wij liefde nu ervaren en uiten. De liefde zoals wij die ervaren als mens, zoals ons geleerd is om te ontvangen en te geven, is gebaseerd op het behoud, het overleven, van ons ego…vanaf onze geboorte al.
Vrijwel alle relaties zijn gebaseerd op het in stand houden van een illusie, elkaar in een bubbel van misleiding te houden, en elkaar…en uiteindelijk vooral jezelf…vast willen houden in de droom ‘goed-willen-voelen’. Met andere woorden: we houden onszelf in een staat van slaap, in een zoete hypnotische staat van een zelfbevredigend idee dat we goed bezig zijn en er verdomd goed voor willen zorgen dat we niet wakker worden! Het is niets meer dan een drang om te overleven, niet te verdwijnen. Je zult liefhebben om te overleven, je zult iemand liefhebben om bemind te worden.
Ben je in staat om van iemand te houden die je haat? Of iemand die jou mishandeld? Nee, liefde zoals wij die kennen, of beter gezegd, hoe wij die beoefenen, is geen liefde. Verre van dat. Uitzondering daargelaten…

Maar hoe zit het nu met die genen en het idee dat we niet het product ervan zijn…
Genetische onvolmaaktheden, of stoornissen, zijn niet wat de huidige medische wereld ons doet geloven. Als we puur vanuit een medisch perspectief kijken, en dus alleen het lichaam zien, is het mogelijk om te zeggen dat er een genetische storing is, een onvolmaaktheid, omdat het lichaam zich anders voordoet dan wat we gewend zijn, of hoe we bepaald hebben dat een lichaam in ideale situatie zou moeten zijn. Echter, omdat wij niet dit lichaam zijn, maar het lichaam ons tijdelijk ‘thuis’ is, zijn er geen onvolmaaktheden of stoornissen op zich, maar precies de juiste verzameling van hulpmiddelen, genetisch materiaal, die nodig zijn om deze ene reis, in deze wereld, deze werkelijkheid, te kunnen volbrengen.

…Kanttekening:
Nu is het argument vaak dat veel ‘stoornissen’ ontstaan tijdens een leven, dus niet aangeboren, of pas op latere leeftijd tevoorschijn komen. Dit klopt. En hoewel deze in sommige gevallen herleid kunnen worden naar een lichamelijk of geestelijk ongezond huishouden, blijft het een omgeving die wij zelf creëren, zelf ‘controleren’ en ‘beheren’. Je komt dan terug bij de ‘claim’ dat je slachtoffer zou zijn van de omringende omstandigheden. Maar, deze liggen niet buiten de omstandigheden die je zelf hebt gecreëerd…

Betreft die reis die je voor jezelf hebt uitgestippeld. Grote kans dat je de werkelijke reden, over waarom je op deze weg bent, niet kunt of zult vinden en waarschijnlijk is dat ook het beste. Iets weten is niet vanzelfsprekend gelijk een zegen, het kan je ervan weerhouden iets ten volle te ervaren. En iets weten is beduidend anders dan iets ervaren. En binnen deze context kan het weten een hinder zijn voor het beleven.

Nu zeg ik niet dat je achterover moet gaan hangen en vooral niets moet doen, wanneer je geconfronteerd wordt met een aandoening, een genetische ziekte of iets anders waardoor je het idee krijgt dat je die arme stakkers bent die het minder goed getroffen heeft. Nee, neem die medische aanpak, neem de 'magie' die geboden wordt, want dat is in de meeste gevallen, inderdaad op dit moment de enige beschikbare aanpak. Maar het is net zo relevant om je af te vragen waarom het plaatsvindt binnen jouw beleving. De stappen die je neemt binnen de reguliere gezondheidszorg om je lichaam te genezen, om de stoornis of onvolkomenheid te neutraliseren, kunnen een weg zijn die nodig is, maar tegelijkertijd is het net zo zeker een ‘ingrediënt’…soms tijdelijk…dat jou (door jou) een bepaalde richting op brengt waar je wezen moet.
Alle genomen stappen vinden plaats, of je je er nu bewust van bent of niet, om jou daar te laten zijn waar je hoort te zijn. Op elk en ieder moment! Je energetische of spirituele ‘toestand’ begrijpen zal/kan je het idee geven dat dit je dichter bij het ontvouwen, en realiseren, van jouw natuurlijke staat brengt, jouw natuurlijk staat van zijn. Maar, oh zoete, bitterzoete ironie, wanneer je dan ontdekt dat dit allemaal gebeurde, omdat het zo moest gebeuren, binnen het kader dat je voor jezelf had neergelegd. Dit betekent dat, wellicht, je fysieke lichaam niet te genezen is, dat je vanuit je genetische keuze dit zo hebt gekozen om precies dit zo te ervaren. De realisatie hier, is dat jouw lichaam slechts je tijdelijke ‘huis’ is, dat je gebruikt om de ervaring mogelijk te maken. Je natuurlijke en oorspronkelijke staat is, en was, altijd al energetisch, en is, was en zal, altijd perfect zijn!
Het is een misverstand dat wij onszelf zouden moeten wijs maken dat er een feitelijke norm is waaraan we zouden moeten voldoen, zoals een perfect werkend lichaam. Dit is werkelijk een meest verwoestende en destructieve gedachte. Ieder van ons gaat zijn eigen weg, zijn eigen reis, waarin imperfectie of perfectie niet bestaat. De imperfectie is de perfectie! Wabi Sabi! Ieder van ons onderneemt dezelfde reis, maar met verschillende, zeer persoonlijke ingrediënten die alleen passen bij degene die ze heeft geschapen en draagt. Uiteindelijk draait het altijd om onze persoonlijke ervaringen die onze persoonlijke wereld creëert. We bakken allemaal onze eigen, persoonlijke, taart met onze zelfgekozen ingrediënten.